ซอกซอนตะลอนไป (1 กรกฎาคม 2561 )
อิงเกิลนุค ไวน์เนอร์รี่ ดื่มไวน์ ดื่มตำนาน(ตอน2)
โดย เสรษฐวิทย์ ชีรวินิจ
มีคำกล่าวว่า ความมั่งคั่งไม่สามารถถ่ายทอดได้ 3 ชั่วคน
หลังจากกัปตันนีโบม เสียชีวิตในปีค.ศ. 1908 ซูซานน์(SUSANNE) ภรรยาของเขาก็บริหารงานไร่ไวน์ต่อมา
ไร่ไวน์ และ ธุรกิจเหล้าทั่วประเทศสหรัฐอเมริกาประสบปัญหาอย่างหนักหน่วง เมื่อรัฐบาลกลางประกาศกฎหมายห้ามจำหน่ายเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ทุกชนิด เริ่มตั้งแต่ปี ค.ศ. 1922 จนกระทั่งเกิดการค้าขายใต้ดิน ขบวนการมาเฟีย และ อาชญากรรมที่เกี่ยวเนื่องกับเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ อาทิ อัลคาโปน
(นายอำเภอของเขต ออร์เรจน์ เทเครื่องดิ่มแอลกอฮอลผิดกฎหมายทิ้ง ถ่ายเมื่อปีค.ศ. 1932 – ภาพจากวิกิพีเดีย)
ถือเป็นยุคมืดของวงการเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ และ เป็นยุครุ่งเรืองของมาเฟียอเมริกัน ทำให้บรรดาไร่ไวน์ในแคลิฟอร์เนีย ต้องหันมาทำธุรกิจน้ำองุ่นแทนที่ธุรกิจไวน์ เรื่อยมาจนกระทั่งกฎหมายฉบับนี้ถูกยกเลิกในปีค.ศ. 1933
(อัล คาโปน อาชญากร และ มาเฟียตัวใหญ่ของยุคนี้ – ภาพจากวิกิพีเดีย)
เมื่อซูซานน์เสียชีวิตในปีค.ศ. 1937 ไร่ไวน์จึงตกไปอยู่ในเมืองของ จอห์น แดเนียล จูเนียร์ ซึ่งเป็นเหลนของกัปตันนีโบม
(จอห์น แดเนียล จูเนียร์)
ธุรกิจไร่ไวน์ของ อิงเกิลนุค ค่อยๆเสื่อมทรุดลงเป็นลำดับ นำไปสู่ผลการดำเนินการที่ขาดทุนเรื่อยมาจนในที่สุด แดเนียล ไม่อาจฝืนทำธุรกิจที่อยู่ในช่วงขาลง และ ขาดทุนอีกต่อไป จำต้องขายธุรกิจไร่ไวน์ทั้งหมดให้แก่องค์กรธุรกิจแห่งหนึ่ง ที่มีชื่อว่า ฮิวเบลอิน(HEUBLEIN INCORPORATED) ในปีค.ศ. 1964
(อาคาร ฮิวเบลอิน – ภาพจากวิกิพีเดีย)
แต่ฮิวเบลอิน เป็นองค์กรธุรกิจการเงิน และ การลงทุน ไม่ใช่บุคคลที่มีไวน์อยู่ในหัวใจเช่น กัปตันนีโบม ที่ทุ่มเททุกหยาดเหงื่อ และ หยดเลือดให้แก่ไวน์ และ หายใจเข้าออกเป็นไวน์ทุกลมหายใจ
ดังนั้น ฮิวเบลอิน จึงเน้นการผลิตไวน์ออกมาขายให้ได้มากขวดที่สุด โดยไม่ใยดีว่า ไวน์ในขวดที่ผลิตออกมาจะมีรสชาติอย่างไร ขอให้ผลิตออกมาได้มากที่สุดก็เพียงพอ
ในที่สุด ราคาของไวน์ที่ผลิตจากไร่อิงเกิลนุค ก็ตกลงทุกวันตามคุณภาพของไวน์ในชวด
เมื่อมีวาสนาจะได้พบกัน มันก็จะต้องมาพบกันในที่สุด
(ฟรานซิส ฟอร์ด คอปโปล่า –ภาพจากวิกิพีเดีย)
ฟรานซิส ฟอร์ด คอปโปล่า ผู้กำกับภาพยนตร์ชื่อดัง ก็ต้องมาประสบพบเจอกับ ไวน์เนอร์รี่ อิงเกิลนุค
คอปโปล่า มีเชื้อสายอิตาเลี่ยน ปู่ของเขาเป็นนักดนตรี ชื่อ ฟรานเชสโก เพนนิโน (FRANCESCO PENNINO) อพยพมาจากทางตอนใต้ของประเทศอิตาลี บางข้อมูลก็บอกว่า มาจากเมืองเนเปิล เข้ามาอยู่ในนิวยอร์ค สหรัฐอเมริกา และเริ่มทำธุรกิจโรงภาพยนต์ในย่านบรุ๊คลิน
(ภาพของ ฟรานเชสโก เพนนิโน ซึ่งถูกจัดแสดงอยู่ในชาร์โต ในไวน์เนอร์รี่ อิงเกิลนุค)
ลูกสาวของเพนนิโน คือ อิตาเลีย แต่งงานกับ คาร์มิเน คอปโปลา(CARMINE COPPOLA) ซึ่งมีอาชีพเป็นนักดนตรี และ ผู้กำกับวงดนตรี ทั้งสองมีลูกด้วยกัน 3 คน หนึ่งในนั้นก็คือ ฟรานซิส ฟอร์ด คอปโปล่า
อาจเพราะสายเลือดศิลปิน 2 ชั่วอายุคนของบรรพบุรุษของคอปโปล่า จะแรง ทำให้วิถีชีวิตของเขาหันเหมาทางสายของศิลปะด้วยอีกคน
แม้ว่าในช่วงวัยเด็ก เขาจะมีปัญหาได้รับผลกระทบจากโรคโปลิโอ ทำให้ต้องอยู่กับที่นานหลายปี ซึ่งเป็นช่วงที่เขาเริ่มสนใจศึกษาวิชาดนตรี จนกระทั่งมีความเชี่ยวชาญในเครื่องดนตรี ทูบา จนสามารถสอบชิงทุนไปศึกษาวิชาดนตรีที่ NEW YORK MILITARY ACADEMY
แต่หลังจากนั้น เขาหันมาสนใจการเขียนบทละคร แม้ว่าบิดาจะไม่เห็นด้วยก็ตาม จนกระทั่งสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัย UCLA โดยมีเพื่อนร่วมชั้นเรียนอย่าง เจมส์ คานน์ และ หม่อมเจ้าชาตรีเฉลิม ยุคล หรือ ท่านมุ้ย
คอปโปล่า เริ่มทำงานภาพยนตร์ตั้งแต่ต้นทศวรรษที่ 1960 เรื่อยมา ทั้งเป็นผู้เขียนบท และ กำกับการแสดง มีผลงานมากมายหลายเรื่องที่โดดเด่น อาทิ PATTON ซึ่งเขาทำหน้าที่เป็นผู้เขียนบทภาพยนตร์ในปีค.ศ. 1970
ภาพยนตร์เรื่องนี้ทำให้เขาได้รับรางวัลออสก้า ประเภทบทภาพยนตร์ดั่งเดิมยอดเยี่ยม ทำให้ชื่อของ ฟรานซิส ฟอร์ด คอปโปล่า เริ่มเป็นที่รู้จักในวงการภาพยนตร์มากยิ่งขึ้น
ปีค.ศ. 1972 ผลงานอมตะนิรันดรกาลเรื่องแรกของเขาถูกนำออกฉาย และเปลี่ยนวิถีชีวิตของเขาไปโดยสิ้นเชิง ภาพยนตร์เรื่องนั้นก็คือ THE GODFATHER ที่นำแสดงโดย มาร์ลอน แบรนโด , อัล ปาชิโน และ เจมส์ คานน์ เพื่อนร่วมชั้นเรียนของคอปโปล่า
แม้ว่าในตอนสร้างภาพยนตร์จะประสบปัญหามากมายสารพัด แต่ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ ประสบความสำเร็จอย่างมหาศาล ทั้งในแง่รายได้ และ ชื่อเสียง เพราะได้รับรางวัลตุ๊กตาทองออสก้ามากมายหลายสาขา รวมทั้งรางวัลเขียนบทภาพยนต์ยอดเยี่ยมของคอปโปล่าเองด้วย
อีก 2 ปีต่อมา หลังจากผ่านการทำภาพยนตร์หลายเรื่อง เขาก็กลับมาทำภาพยนตร์เรื่อง THE GODFATHER ภาค 2 ในปีค.ศ. 1974 ซึ่งก็ประสบความสำเร็จอย่างสูงทั้งทางธุรกิจ และ รางวัลเกียรติยศอย่างมากมายอีกเช่นกัน
บางคนไม่ต้องโอกาสหลายครั้งในชีวิต ก็สามารถประสบความสำเร็จได้ เช่น คอปโปล่า ซึ่งเพียงแค่ 3 ปี คือปีค.ศ. 1972 – 1974 เขาก็สร้างความมั่งคั่งร่ำรวยให้แก่ตัวเองได้อย่างที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่คาดคิด
วันหนึ่งในปีค.ศ. 1975 เขาและภรรยาเดินทางมาที่ นาป้า วัลเลย์ ซึ่งครั้งหนึ่งเขาเคยมาถ่ายทำภาพยนตร์ที่นี่ เพื่อจะหาซื้อที่ดินผืนเล็กๆ เพื่อปลูกบ้าน และ ทำไร่องุ่นขนาดที่พอจะทำไวน์ดื่มได้เองสักผืน
และวันนั้นเอง เป็นจุดเริ่มต้นของยุคใหม่แห่ง ไวน์เนอร์รี่ อิงเกิลนุค
พบกันใหม่สัปดาห์หน้าครับ
